साथीजस्तो हा“स्नु थियो हा“स्नै दिएनन्
रमाउ“दै नाच्नु थियो, नाच्नै दिएनन्
पापी रैछ संसार आमा, गाह्रो भयो नि
थिचे मेरो घा“टी आमा बा“च्नै दिएनन् ।
    – पुष्पा केसी भण्डारी

तिम्रो छत्रछाया“मा ऐतिहासिक जनबिश्वास मौलाउनु पर्छ
तिम्रो गन्तव्यमा अनन्त अनन्त त्यो दूरदर्शिता छेडिनु पर्छ 
आस्थाको केन्द्रबिन्दु तिमी, तिम्रो त्यो बिशाल उचाईमा  
भारी जनबिश्वासको त्यो कीर्तिमानी झण्डा खोपिनु पर्छ ।

– गंगा दाहाल

सबैसँग मन खोलेर  कुरा बताउने नगर्नु
दुःख सुख जे जति छन् जताउने नगर्नु
हाँसो उडाउँने गर्छन् यहाँ सबै थोक जानेर,
मिठो बोल्यो भन्दैमा  छिटो पताउने नगर्नु ।

नीता गुरुङ

घरमा पुज  मन्दिर जाउ उनै  शिवै शिव
मनमा राख  श्रद्धा  गर्दै  उनै  शिवै शिव
शिवत्वको मर्म बुझे त्यही नै ठुलो  पूजा 
जसले चिन्छ आफैलाई उनै शिवै  शिव ।

जो जस्तो छ बरै त्यसैमा  रमाउन देउ
चड्न खोज्दैछ कोहि हात समाउन देउ
के लानु छ र कहाँ नतान खुट्टा ण्कसैका 
कमाउछ भने उ इतिहास कमाउन देउ ।

 मैले निलो आकाश दिएकी थिएँ
जुनेली रातहरू दिएकी थिएँ
तर तिमीले कहिले बुझेनौं प्रिय
मेरा निस्वार्थ भावनाहरू दिएकी थिएँ ।

– टीका चापागाईं

     अझ ह्वाङ्ङै हुँदै छन्
    अझ छ्याङ्ङै हुँदै छन्
    नचिन्ने बाँकी को होला ?
    अझ नाङ्गै हुँदै छन् !!

व्यथालाई कथा बनाउ लेख्न सक्नेछौ
हेर्ने नजर फरक बनाउ देख्न सक्नेछौ
निष्ठुरी हो थाहै थियो भन्नु के छ र तर
मायाको बाँध बाँधी हेर छेक्न सक्नेछौ ।

नारीलाई कैदी बनाउँछ आफ्नै घरले सधैं 
इज्जतको जनाई दिन्छ आफ्नै थरले सधैं 
हरेक प्रहर हिंसा सहदै संघर्ष गर्छिन् नारीले
तड्पी तड्पी बाच्छिन इज्जतको डरले सधैं ।

एकमा एक जोडेर चार हुने भए
झूटो बोलेर जित्नेको हार हुने भए 
नक्कली प्रेम कसैले पनि गर्दैन थिए
माया नाप्ने तेस्तो कुनै औजार भएको भए ।

एकछाक छोड्नु मृत्युको खवर सुन्दा 
सम्बन्ध तोड्नु मृत्युको खवर सुन्दा
नझार्नु अश्रुधारा ती याँदहरू सम्झिएर 
दुख्ला मनबाटै मोड्नु मृत्युको खवर सुन्दा ।

घरि हुरि आउँछ घरि पानी अ।उँछ
देखेका जिन्दगीका सफरहरू बगाउँछ
देख्नु पर्छ सपना पनि मुस्किलले यहाँ
देखेका सपनाले ओठमा हाँसो ल्याउँछ ।

सधै रङ्ग रमितामा छाउनेलाई के भनौं 
जिवन्त सतही माया लाउनेलाई के भनौ 
भन्न मन थियो जीवनअनमोल उपहार हो
बास्ना खोज्दै कस्तुरी धाउनेलाई के भनौ ?

इन्दु तोदी

सधै रङ्ग रमितामा छाउनेलाई के भनौं 
जिवन्त सतही माया लाउनेलाई के भनौ 
भन्न मन थियो जीवनअनमोल उपहार हो
बास्ना खोज्दै कस्तुरी धाउनेलाई के भनौ ?

बलवान हुन्छ समय आफैँ, पर्खन सक्नुपर्छ
नकारात्मक प्रभावबाट सधैँ तर्कन सक्नुपर्छ
मत्लबमा हात चाट्ने, पछि कुरा काट्ने चिनेर
दर्जा अनुसारको व्यवहार छर्कन सक्नुपर्छ । 

धरातलमा भएर पनि सगरकै कुरा गरूँ झैँ लाग्छ
अहोरात्र सङ्घर्षरत बगरकै कुरा गरूँ झैँ लाग्छ
हरदिन हरपल कुरा काट्न तल्लीन झुण्ड देख्दा
सभ्य मानवहरू बस्ने नगरकै कुरा गरूँझैँ लाग्छ ।

जान्दैमा खान, भरिन्न पेट खाएर हुन्छ सिद्ध

खाँदैमा मात्र हुँदैन फेरि, हेर न जुनी गिद्ध

अर्थका कुरा अर्थमै हुन्छन् भावका कुरा साह्रो

यही कुरा बुझ्न नसक्दा रुने बालक देखि बृद्ध

मनमा सुन्दर गाउँ बसाउँदै जाउँ
भट्किएकोलाई बाटो देखाउँदै जाउँ
दुखले भरेको जीवनलाई बोझ नठानी,
बचेको जीवन हास्दै हसाँउदै जाउँ ।

गल्ती नदेखाई आफैं चोखिन खोज्नेलाई
अहँकारले चुलिएर पोखिन खोज्नेलाई,
कुन शब्दले सम्बोधन गर्ने ? खोज्नु छ मैले
तुलोमा आफैं बसी जोखिन खोज्नेलाई ।

घाँटी भरि माला थियो खै कस्ले उनेको ?
तिमीले लाएको स्वेटर मैले होइन बुनेको
जीवनसाथी रोज्ने रहर मेरो आफ्नै थियो
तिमीलाई मैले हैन हेर मेरो बाउले चुनेको ।

फेसबुके ठुटेनेता वाद विवादमा दिन काट्छन्
उता ठूला नेताहरू भित्र भित्रै कुर्सी साट्छन्
के देलान् र के नै पाउँला भन्नेलाई गाह्रो हजुर 
पद पाउने आसले होला तिनकै तलुवा चाट्छन् ।